बॉम्ब आणि पिस्तुल पलिकडचा भगतसिंग – स्वप्नील सुरेश घुमटकर

बॉम्ब आणि पिस्तुल पलिकडचा भगतसिंग जेव्हा आपल्याला समजतो तेव्हा आपली भगतसिंहासोबत खास मैत्री होते…तेव्हा आपल्याला समजु लागते भगतसिंग आपल्यासारखाच एक कार्यकर्ता. थट्टा मस्करी करणारा, पुस्तक वाचणारा,सिनेमे पाहणारा,सौंदर्याची तारीफ करणारा, कलेवर प्रेम करणारा, मित्रांसोबत रात्ररात्रभर चर्चा करणारा, मित्र चुकल्यावर त्यांना खडेबोल सुनवणारा आणि वेळेप्रसंगी त्यांना पाठीशीही घालणारा भगतसिंग जेव्हा आपण जाणतो तेव्हा तो आपल्या जीवनाचा अविभाज्य भाग कधी होऊन जातो हेही आपल्याला लक्षात येत नाही.

द्वारकादास लायब्ररी आणि भगतसिंग यांच खास नात…कॉलेजमध्ये असताना आणि जेल मध्ये कैद असतानाही भगतसिंगांच नात या लायब्ररीबरोबर तुटल नाही.कॉलेजमध्ये असताना भगतसिंग आणि त्यांच्या साथिदारांच कायम लायब्ररीत जाण-येण असायचं…कधीकधी प्रेमावरही चर्चा व्हायच्या…भगतसिंग कधी हा विषय काढत नसायचे..पण मित्रांनी विषय काढल्यावर ते त्या चर्चेत कायम भाग घ्यायचे…

एकदिवस असेच राजाराम शास्रींनी त्यांना कायम क्रांतीच करणार का कधी लग्नाचा सुद्धा विचार करणार हा प्रश्न विचारला ? तेव्हा भगतसिंग म्हणु लागले, भाई उच्चकोटीचे प्रेम करायचे म्हणल्यावर समाजामध्ये स्वातंत्र्याचे वातावरण पाहिजे जिथे प्रेममय जीवन जगताना त्या मुलामुलीवर कोणी हात दाखवता कामा नये…आपण गुलामीच्या वातावरणात जन्मलेलो आहे..आपला समाज असा नाहीये कि जिथे मुलगा मुलगी प्रेम करण्यासाठी स्वातंत्र्य आहेत…खर प्रेम माणसाला खुप वर नेते, संकटांत सावरत असते, एकमेकांवर मोहित झाल्याची भावना निर्माण होते परंतु तेव्हा फक्त दोघांमध्ये प्रेम असायला हवे त्यामध्ये विलासिनतेची भावना असायला नको…